Polecenie przelewu

 
 

Drugą, obok inkasa, podstawową formą rozliczeń jest polecenie przelewu. Przy tej formie płatnik wydaje bankowi dyspozycję obciążenia jego rachunku określoną kwotą i uznania nią rachunku dostawcy (zapisania na jego dobro kwoty określonej w poleceniu przelewu). Bank obciąża rachunek dłużnika najpóźniej w następnym dniu roboczym po przyjęciu polecenia przelewu,

Zgodnie z przepisami ogólnymi akcept lub odmowa akceptu nie pozbawiają dłużnika i wierzyciela prawa do późniejszego wystąpienia z wzajemnymi roszczeniami. Akcept dłużnika nie wymaga pokrycia żądań zapłaty opartych na tytułach egzekucyjnych sądowych, arbitrażowych i administracyjnych.

W tym wypadku inicjatywa rozliczeniowa należy do odbiorcy, który otrzymuje bezpośrednio od dostawcy (wykonawcy) fakturę i inne dokumenty do zapłaty i na tej podstawie wydaje bankowi zlecenie ich pokrycia.

Polecenie przelewu stanowi obligatoryjną formę przy rozliczeniach dotyczących faktur z tytułu wykonanych robót budowlano-montażowych dotyczących inwestycji. Przebieg tej formy zapłaty przedstawia rysunek 11-2.

Nową formą rozliczeń, wprowadzoną w 1971 r., jest polecenie pobrania. Polega ono na udzieleniu bankowi przez wierzyciela dyspozycji uznania jego rachunku określoną kwotą i obciążenia nią rachunku odbiorcy (płatnika).

Tą formą rozliczeń obejmuje się w zasadzie płatności objęte taryfami opłat oraz płatności za dostawy nie wymagające odbioru jakościowego, przy czym ma ona charakter obligatoryjny (np. na leżności dotyczące tytułów egzekucyjnych) lub fakultatywnych (np. należności z tytułu nie kwestionowanych kar i odszkodowań umownych, odsetek za zwłokę do 50 000 zł, należności z tytułu dostaw energii elektrycznej, cieplnej i gazu, usługi komunalne).