Opracowanie tej części planu wiąże się ściśle zarówno z planowaniem produkcji, jak i danymi w zakresie postępu technicznego, doskonalenia technologii produkcji i organizacji pracy. Bowiem podstawowym założeniem polityki gospodarczej jest zrealizowanie zadań produkcyjnych przy najmniejszych nakładach pracy żywej. Z tego wynika, iż w planowanym funduszu płac należy uwzględniać wzrost indywidualnych zarobków robotników, uzasadniony zwiększeniem wydajności pracy, jako efekt wdrażania szeroko rozumianego postępu techniczno-organizacyjnego, nie wyłączając szkolenia.

Ważnym bowiem środkiem przyczyniającym się do lepszego (efektywniejszego) wykorzystania siły roboczej jest szkolenie. Prowadzi się na> podstawie opracowanego programu szkolenia, który stanowi integralną część planu zatrudnienia i funduszu płac.

Na podstawie powyższych dokumentów trzeba określić przedmiot, sposób i terminy wdrażania poszczególnych przedsięwzięć w zakresie postępu techniczno-organizacyjnego oraz ustalić przewidywane z tego tytułu oszczędności nakładu pracy w stosunku do okresu przedplanowego (bazowego). W podobny sposób postępuje się przy ustalaniu zakresu szkolenia, mającego na celu podwyższenie kwalifikacji robotników, a w rezultacie wzrost ich wydajności pracy. W planie zatrudnienia i funduszu plac przyjmuje się następujący podział:

- robotnicy produkcji podstawowej,

- robotnicy produkcji pomocniczej,

- robotnicy usług produkcyjnych,

- pozostali pracownicy fizyczni,

- pracownicy umysłowi: inżynieryjno-techniczni, administracyjno-biurowi,

- uczniowie.

Poprawność planowania zatrudnienia robotników

Poprawność planowania zatrudnienia robotników zależy przede wszystkim od dwóch czynników: od prawidłowego ustalenia efektywnego funduszu czasu pracy jednego robotnika oraz możliwie dokładnego określenia planow7anej wydajności pracy.

Przez planowany efektywny czas pracy rozumie się czas, jaki robotnik wykorzystuje na pracę w ciągu roku. Efektywny czas pracy uzyskuje się przez odjęcie od czasu nominalnego godzin nie przepracowanych z powodu urlopów wyp«- czynkowych, delegacji, szkolenia, nieobecności z powodu choroby itp. A więc efektywny czas pracy jest czasem, w którym robotnik wykonywał produkcję. '

Wstępem do określenia planowanej wydajności pracy jest ustalenie wydajności pracy na 1 robotnikogodzinę w roku przedpla- nowym, w układzie podstawowych rodzajów budownictwa lub asortymentów robót. Następnie określa się planowany wzrost wydajności pracy, wychodząc z założeń obliczania rozmiarów, struktury i warunków produkcji w roku planowym z przewidywanych zamierzeń wT zakresie postępu techniczno-organizacyjnego w tym także wzrostu technicznego uzbrojenia pracy żywej oraz wykorzystania .rezerw (lepsze wykorzystanie dnia roboczego, wzrost kwalifikacji robotników itp.). Na podstawie wielkości pla-

Jest to czas kalendarzowy, stanowiący iloczyn liczby dni w roku wraz z dniami wolnymi od pracy i 8 godzin (365 8 = 2920 godzin), zmniejszony o godziny pracy w dniach wolnych oraz o skrócony czas pracy w soboty. W roku mamy 52 niedziele i 8 świąt, razem 60 dni, w których się nie pracuje. Odejmując od 365 dni w roku 60 dni wolnych od pracy, otrzymujemy 305 dni roboczych. Przyjmując przeciętną liczbę sobót na 51, otrzymujemy 102 godziny (51 2). A więc w roku mamy 2338 godzin roboczych (305 8-102). nowanej produkcji i wydajności pracy oblicza się liczbę robotni- kogodzin niezbędnych do realizacji zadań produkcyjnych. Z kolei dzieląc wielkość planowanej produkcji przez fundusz czasu pracy jednego robotnika otrzymujemy wielkość planowanego zatrudnienia robotników .