SYSTEM PLANOWANIA I ZARZĄDZANIA GOSPODARCZEGO CZ. II

 
 

Realizacja powyższych celów, nazywanych często - zwłaszcza gdy chodzi o tempo rozwoju i przekształceń struktury gospodarstwa narodowego - celami strategicznymi następuje przede wszystkim w drodze podejmowania nowych inwestycji. Chodzi oczywiście o inwestycje przesądzające o poważnym wzroście potencjału produkcyjnego drogą budowy nowych kopalń, elektrowni, sieci energetycznej, węzłów komunikacyjnych, dużych przedsiębiorstw itp. Tego rodzaju inwestycje mają zasadniczy wpływ na poziom techniczny poszczególnych gałęzi gospodarki narodowej. Toteż, jak łatwo dostrzec, planowanie tego rodzaju przedsięwzięć, czyli przygotowywanie związanych z tym decyzji, musi pozostać w gestii bezpośrednich zainteresowań centralnego organu planowania, same zaś decyzje muszą być zastrzeżone dla rządu.

Decyzje o węższym zasięgu (w skali branży) i mniejszym zakresie rzeczowym, dotyczące np. tylko powiększenia istniejących zdolności produkcyjnych drogą rozbudowyi rekonstrukcji zakładów, są podejmowane na szczeblu zjednoczenia. Jak już bowiem wspomniano, zjednoczenia zobowiązane są m.in. do prowadzenia polityki efektywnego postępu technicznego. Pozostawienie więc decyzji z tym związanych zjednoczeniu pozwala dość często uzyskać wzrost produkcji przez lepsze wykorzystanie zasobów produkcyjnych w istniejących zakładach. Lepsze wykorzystanie i zmodernizowanie jednego bądź kilku zakładów danej branży przynosi niekiedy wyższe efekty techniczno-ekonomiczne niż nowe inwestycje. I na odwrót - pozostawienie decyzji w tych sprawach zjednoczeniu zapobiega też nakładom na odnowę i moder nizację, np. przestarzałych, źle zlokalizowanych itp. zakładów istniejących, gdy z przeprowadzonej analizy wynika, iż bardziej korzystna jest budowa nowego wydziału w istniejącym zakładzie bądź nawet nowego zakładu.