Udział zatrudnienia w przyroście produkcji uzyskuje się przez podzielenie wskaźnika wzrostu zatrudnienia przez wskaźnik wzrostu produkcji. A zatem przyjmując: wzrost produkcji - 8,2% wzrost zatrudnienia - 4,4% otrzymamy:

Posługując się tak zwaną „metodą reszty”, wydajność pracy obliczamy jako różnicę między liczbą 100, a liczbą określającą udział wzrostu zatrudnienia w przyroście produkcji. W naszym (uproszczonym) przykładzie różnica ta wyniesie:

Udział podstawowych czynników w przyroście produkcji można także obliczyć według następującego wzoru: rp Ur + Uł + Tpm tempo wzrostu produkcji dodanej w procentach, tempo wzrostu zatrudnienia robotników w procentach, tempo wzrostu technicznego uzbrojenia pracy, tempo wzrostu produktywności środków trwałych w procentach, jako efekt czynnika postępu techniczno-organizacyjnego.

Jest to stosunek oznaczający wartość produkcji do średniej rocznej wartości początkowej (brutto) środków trwałych odwrotność tej relacji wyraża kapitałochłonność produkcji. Przy obliczaniu współczynnika produktywności środków trwałych przyjmuje się różne mierniki produkcji (obecnie najszerzej stosuje się miernik produkcji dodanej) oraz całość lub poszczególne grupy środków trwałych, np. tylko produkcyjnych. Produkcja dodana jest syntetycznym miernikiem efektywności gospodarowania, osiągniętej w całokształcie działalności przedsiębiorstwa. Odzwierciedlają się w niej zarówno pozytywne, jak i negatywne strony (rezultaty) gospodarowania. Powyższe relacje można przedstawić za pomocą wzorów: