Konieczne więc są dokładne i sprawdzone ustalenia: stanu struktury i dynamiki zatrudnienia jakie i jak duże były przyczyny zmian w zatrudnieniu, rozmieszczeniu i strukturze zawodowej załogi (w tym inżynierów i techników oraz robotników zamiejscowych), jak zmiany te wiązały się ze zmianami w wielkości produkcji jaki był stopień płynności kadr i jakie środki zaradcze przedsięwzięto dla jej zahamowania, jakie zmiany nastąpiły w przeciętnych kwalifikacjach załogi (np. mierzonych wskaźnikiem średniego zaszeregowania), jaka była skuteczność różnych form doskonalenia kadr.

Z kolei możemy obliczyć średnie współczynniki zaszeregowania wykonywanych robót na potrzebnych i rzeczywistych kwalifikowanych robotników według ich grup zaszeregowania.

A więc jak wynika z naszego przykładu, rzeczywiste średnie kwalifikacje robotników są niższe od wymaganych dla prawidłowego wykonania zadań wskutek niedoboru robotników w wyższych (6,7) i najwyższej grupie zaszeregowania.

Analiza źródeł przyrostu wydajności pracy na 1 robotnika grupy wytwórczej (w tym odrębnie w produkcji budowlano-montażowej, pomocniczej, usługach sprzętowo-transportowych) oraz na 1 pracownika ogółem powinna wyjaśnić - w układzie liczbowym - wpływ przynajmniej takich czynników, jak zmiany czasu efektywnie przepracowanego (z uwzględnieniem tzw. „zmiany wydłużonej” o pracę w godzinach nadliczbowych), zmiany stopnia wykonania norm pracy, inne przyczyny, charakterystyczne dla danego przedsiębiorstwa. Istotne jest też wykrycie przyczyn pogorszenia wydajności pracy, np. wskutek przestojów, złej organizacji pracy.

Określenie wpływu zatrudnienia, wykorzystanie czasu pracy oraz wydajności pracy na wykonanie produkcji (mierzonej wielkością produkcji globalnej, czystej bądź dodanej) można dokonać za pomocą wzoru: