Tedretycznie zaprojektowanie czasu trwania budowy (pełnego cyklu produkcyjnego) jest możliwe za pomocą sumowania czasów trwania robót prowadzących (prowadzących cykli asortymentowych). Przyjmujemy, że cykle robót prowadzących dzieli się na stałe i zmienne. Do cykli stałych zaliczamy:

- 1) czas niezbędny do przygotowania i zagospodarowania placu budowy - przyjmuje się 15 dni,

- 2) czas wykonania wykopów - przyjmuje się 15 dni,

- 3) czas wykonania robót malarskich (po zakończeniu tynków) - przyjmuje się 15 dni,

- 4) czas wykonania robót porządkowych - przyjmuje się 5 dni.

- Do cykli zmiennych (zależnie od liczby kondygnacji) zaliczamy:

- 1) czas wykonania ścian i stropów jednej kondygnacji - dla budynków tradycyjnych ze stropami prefabrykowanymi przyjmuje się 14 dni, dla budynków z elementów prefabrykowanych przyjmuje się 6 dni,

- 2) czas wykonania tynków jednej kondygnacji - przyjmuje się 8 dni.

Na podstawie wyżej wymienionych danych łączną długość cyklu można obliczyć ze wzoru:

Tn = Ts+Tm (n+ 2) + Tt n w którym: Ts - łączny czas cykli stałych, Tm - czas wykonania ścian i stropów na jednej kondygnacji, Tt - czas wykonania tynków na jednej kondygnacji, n - liczba kondygnacji nadziemnych liczba 2 ozna- cza, że do liczby kondygnacji nadziemnych należy dodać kondygnację piwniczną i strych (jeżeli są).

Według tego wzoru można obliczyć długość pełnego cyklu produkcyjnego murowanego budynku mieszkalnego. Do budynków administracyjnych i szkolnych należy stosować mnożnik 1,3, do budynków hotelowych i żłobków - mnożnik 1,5, a do budynków szpitalnych - mnożnik 2,0. Stosowanie tych mnożników uzasadnia się koniecznością wykonywania w budynkach tego rodzaju bardziej skomplikowanych i nietypowych robót (dotyczy to zwłaszcza robót wykończeniowych).

Omówiony wyżej sposób określania długości cyklu polega na matematycznym obliczeniu. Do celów praktycznych przedsiębiorstwa i inwestorzy obowiązani są korzystać z wykazu normatywnych cykli budowy opracowanych przez Ministerstwo Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych.