Jednakże również system funkcjonalny, który wykazuje szereg zalet, nie jest wolny od wad. Jego słabą stroną jest głównie to, że grupy doradców (piony funkcjonalne) rozbudowują się i z czasem podważają podstawowy szkielet struktury organizacyjnej (jest on oparty, jak wiadomo, na zależności bezpośrednich wykonawców od przełożonych służbowych). To doprowadziło do powstania kolejnego typu struktury, nazywanego sztabowo-linio- wym lub liniowo-sztabow'ym.

System sztabo w c- linio wy charakteryzuje się tym, że piony funkcjonalne („sztaby”) doradzają bezpośrednio zarówr- no swoim bezpośrednim przełożonym służbowym, jak i fachowo- -odpowiednim, służbowo od nich niezależnym komórkom funkcjonalnym na niższych szczeblach. W ten koncepcji „sztabem” może być pojedynczy doradca kierownika bądź wieloosobowa komórka przygotowująca dla kierownika informacje potrzebne do podjęcia decyzji. W systemie tym wydziela się wic specjalistów w celu zapewnienia fachowości wykonania. Wchodzą oni w skład organu zarządzania, nie mają jednak prawa wydawać poleceń podukładom wykonawczym. Zadaniem specjalistów jest przygotowywać elementy do decyzji kierownika (przełożonego służbowego), kontrolować, jak decyzje są wykonywane, udzielać rad fachowych i na tej podstawie przygotowywać opinie i wnioski dla kierownictwa układu. A więc system sztabowo-liniowy zachowuje zasadę jasno określonej zależności i odpowiedzialności każdego kierownika (rys. 5-3c), sprzyja samodzielnej inicjatywie na wszystkich szczeblach, daje możność szerokiego posługiwania się „radą kompetentną”, tak bardzo dziś potrzebną wobec współczesnego rozwoju nauki i techniki. System sztabowo-liniowy eliminuje słabe strony poprzednich dwóch struktur: sztywność i niedostateczne uwzględnianie fachowości w systemie liniowym oraz zacieranie się jedności kierowania i odpowiedzialności w systemie funkcjonalnym.