Efektywne wykorzystanie środków przeznaczonych na reprodukcję majątku trwałego urasta obecnie do jednego z podstawowych zagadnień polityki gospodarczej. Dotyczy to zwłaszcza nakładów na działalność remontową. Należy bowiem mieć na uwadze, że każdy kolejny remont kapitalny - poza negatywną stroną wyrażającą się w hamowaniu postępu technicznego - jest „droższy” z punktu widzenia nakładów rzeczowych i nakładów pracy, zaś jego efekty techniczno-ekonomiczne maleją.

Jak wskazują badania, zmniejszenie wydatków na jednostkę produkcji w porównaniu z wydatkami na wymianę (zakup nowych maszyn) uzyskuje się coraz częściej tylko przy pierwszym remoncie kapitalnym. Już drugi remont jest ekonomicznie mniej opłacalny. Przy trzecim zaś, a szczególnie przy czwartym remoncie kapitalnym kontynuowanie eksploatacji starych maszyn i urządzeń jest zupełnie nieekonomiczne. To.też podjęcie właściwej decyzji ułatwia rachunek ekonomiczny, który powinien uwzględniać przede wszystkim koszty zakupu nowej maszyny (inwestycji) i remontu, koszty eksploatacji, wielkość oraz jakość produkcji itp. Ważny jest prawidłowy dobór poszczególnych elementów tego rachunku.

Rachunek ekonomicznej efektywności remontów jest rachunkiem porównawczym w stosunku do nowych maszyn. A zatem decyzje będą tym trafniejsze i bardziej uzasadnione - zarówno z technicznego, jak i ekonomicznego punktu widzenia - im więcej wariantów będziemy rozpatrywać. Rachunek ten, będący do pewnego stopnia rachunkiem ekonomicznej efektywności postępu technicznego, jest jednak zawsze tylko instrumentem pomocniczym, aczkolwiek już dziś niezbędnym m.in. do podjęcia racjonalnej decyzji w zakresie reprodukcji środków trwałych. Trzeba bowiem pamiętać, że nie wszystkie efekty dadzą się wymierzyć. Niemniej jednak systematyczne stosowanie tego rachunku powinno przyczynić się nie tylko do stopniowego zmniejszania wydatków na remonty, ale także do podnoszenia efektywności aparatu wytwórczego dzięki trafniejszemu wyborowi form jego odnowy.