Cechą charakterystyczną metody standardowej - w odróżnieniu od metody okresowej - jest to, iż z upływem okresu międzyremontowego, wynoszącego dla przykładu Vs roku, należy remont przeprowadzić niezależnie od tego, czy zużycie osiągnęło przewidywany zakres - poziom. Oznacza to, że remont należy przeprowadzić nawet wtedy, gdy dzięki starannej konserwacji maszyna jest nadal sprawna i mogłaby jeszcze być eksploatowana bez remontu. Również wynikający z normatywów zakres remontu musi być ściśle przestrzegany.

Metodę standardową stosuje się przede wszystkim w warunkach produkcji taśmowej (potokowej), gdzie zatrzymanie dla celów remontowych jednej maszyny może spowodować przestój całej taśmy, wydziału lub zakładu.

Czynnościami związanymi z przygotowywaniem i przeprowadzaniem remontów zajmuje się specjalna komórka, wchodząca zazwyczaj do pionu głównego mechanika bądź komórka zaplecza.

Efektywność powyższych czynności zależy od wielu czynników, spośród których - oprócz prawidłowego określania okre- sów, rodzajów i zakresów remontów - należy wymienić zapewnienie właściwego rozłożenia remontów w czasie oraz maksymalne skrócenie czasu przeprowadzania remontów. Ma to istotne znaczenie zważywszy, że każdy dzień wyłączenia obiektu, zwłaszcza jeśli chodzi o maszyny i urządzenia bezpośrednio produkcyjne, oznacza utratę określonej produkcji.

W celu skrócenia przerw w produkcji wskutek wyłączenia maszyn do remontu stosuje się odpowiednie formy organizacji czynności remontowych, np.:

- zastępowanie wyłączonych maszyn innymi,

- tworzenie we własnych warsztatach kompletnych zespołów maszyn i urządzeń, pozwalających na szybkie usunięcie awarii bądź przeprowadzenie remontu,

- tworzenie ruchomych warsztatów naprawczych,

- dokonywanie remontów kapitalnych w okresach, w których zapotrzebowanie na dany typ maszyn jest mniejsze.