Materiały własne przedsiębiorstwa wymagają usystematyzowania według jednorodnych grup o zbliżonych cechach. Ułatwia to planowanie zaopatrzenia, gospodarkę materiałową, ewidencję obrotu materiałami, analizę zapasów itp. Szczegółowy wykaz materiałów, jakimi przedsiębiorstwo gospodaruje, ujęty jest zazwyczaj w formę indeksu materiałowego, zawierającego m.in. ujednolicone nazeumictwo materiałów, ich symbole liczbowe i jednostki miary oraz (ewentualnie) cenę ewidencyjną. Jednocześnie materiały są uporządkowane w indeksie według grup produkcji, wskazujących na źródło pochodzenia materiałów7 (np. przemysł materiałów budowlanych, hutnictwo żelaza, przemysł metalowy), grup wyrobów gałęzi (np. cegła, cement), podgrup wyrobów precyzujących bliżej cechy materiału (np. elementy ścienne dachowe, bez betonowych i żelbetowych), dalszych stopni podziału wskazujących na gatunek, wymiar, jakość wyrobu itp. (np. cegła palona pełna z podziałem na klasy).

Z punktu widzenia przeznaczenia materiałów odróżniamy materiały podstawowe, materiały pomocnicze, części zamienne i zapasowe (do maszyn budowlanych i środków transportowych), narzędzia nie zaliczane do środków trwałych, przedmioty związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i higieny pracy (m.in. odzież ochronna i robocza), materiały na utrzymanie czystości i porządku, materiały piśmienne itp., materiały dotyczące gospodarki po- zaoperacyjnej itp.

W zależności od zakresu zastosowania dzieli się materiały na typowe i nietypowe. Ze względu na sposób składowania i przechowywania rozróżnia się materiały: masowe, które można przechowywać na placach składowych, wymagające ochrony jedynie przed opadami atmosferycznymi (mogą one być składowane pod zadaszeniami i w szopach), wymagające przechowywania w pomieszczeniach zamkniętych, wymagające pomieszczeń specjalnych (np. silosów dla cementu luzem, dołów na wapno, magazynu dla materiałów pędnych).