Zgodnie z podaną wyżej definicją kierunki rozwoju technicznego w dziedzinie produkcji budowlanej charakteryzują się dążeniem do coraz szerszego wdrażania przemysłowych metod, realizacji produkcji budowlanej drogą:

- wszechstronnej mechanizacji prac wykonywanych dotychczas ręcznie, dotyczy to zwłaszcza robót ciężkich i pracochłonnych,

- instalowania coraz wydajniejszych i sprawniejszych maszyn i sprzętu budowlanego, wykazujących znacznie lepsze niż dotychczas wskaźniki techniczno-ekonomiczne w zakresie ich wykorzystania, zużycia materiałów oraz wydajności pracy.

- stosowania przy uruchamianiu i rozszerzaniu produkcji bardziej postępowych, przodujących procesów technologicznych,

- zastąpienia materiałów drogich i mało efektywnych tańszymi i bardziej efektywnymi.

Z najważniejszych kierunków postępu technicznego w przedsiębiorstwach budowlanych należy zatem wymienić:

- normalizację i typizację,

- prefabrykację,

- mechanizację i automatyzację,

- elektryfikację,

- zastosowanie nowych materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych,

- wprowadzenie nowych metod pracy.

Jednym z warunków zezwalających na stworzenie przemysłowych metod realizacji w produkcji budowlanej jest normalizacja i typizacja.

Normalizacją nazywamy opracowywanie i wprowadzanie jednolitych wzorcowych norm, określających właściwości normalizowanego wyrobu.

Normy budowlane ujednolicając produkcję, określają' różne cechy produkowanych elementów (np. wymiary, ciężar itp.). Produkując np. wielkopłytowe elementy żelbetowe korzystamy już ze znormalizowanych cech betonu (ciężar, marka itp.). Normalizacja jest więc podstawą istnienia typizacji w budownictwie, zaś jedynie stosowanie typowych elementów budowlanych stwarza możliwości przemysłowego ich wytwarzania.