Z kolei przedłużona eksploatacja obiektu ponad okres wyznaczony przy ustalaniu stawki amortyzacyjnej zmniejsza koszty produkcji o wartość amortyzacji tych obiektów, co ma korzystny wpływ na wynik finansowy.

Z włączania amortyzacji do kosztów własnych produkcji wynika, że im większa jest produkcja, którą uzyskuje się przy użyciu danego środka trwałego (zestawu środków trwałych), tym niższa jest kwota amortyzacji, która obciąża koszt własny jednostki produktu.

Sposób i stopień wykorzystania majątku trwałego wywiera zasadniczy wpływ na wielkość i strukturę znajdujących się w sferze produkcji środków obrotowych. Istnieje przy tym możliwość substytucji pomiędzy elementami produkcyjnego majątku trwałego i obrotowego. Można np. osiągnąć jednakowy efekt produkcyjny, stosując w różnych proporcjach środki trwałe i obrotowe, albo też można znacznie zwiększyć wydajność majątku trwałego, wyposażając przedsiębiorstwo w dostatecznie wielkie środki obrotowe. Toteż dla oceny efektywności zastosowanych w przedsiębiorstwie środków produkcji trzeba badać zależności, jakie zachodzą pomiędzy stopniem wykorzystania majątku trwałego i poziomem zapasów rzeczowych środków obrotowych oraz między stanem wyposażenia w środki produkcji, ich wykorzystaniem a osiągniętymi wynikami produkcyjnymi.

Określenie optymalnych, czyli niezbędnych rozmiarów zasobów środków produkcji jest warunkiem sprawnego (nie- hamowanego) przebiegu procesu produkcyjnego. Natomiast zgromadzenie ich w nadmiarze jest szkodliwe zarówno z punktu widzenia efektywności gospodarowania w przedsiębiorstwie, jak i dla całej gospodarki narodowej następuje bowiem zamrożenie środków gospodarczych.