Konstrukcje budynków tymczasowych powinny być tak projektowane, aby po spełnieniu swego zadania na jednej budowie mogły być przenoszone na inne budowy. Przechodzącą przez plac budowy stałą sieć wodociągową, kanalizacyjną oraz doprowadzoną energię elektryczną należy w maksymalnym stopniu wykorzystać do potrzeb budowy.

Wszystkie elementy zagospodarowania placu budowy możemy podzielić na dwie zasadnicze grupy: do pierwszej należą te, które pozostają na placu do końca budowy, do drugiej zaś - elementy ulegające likwidacji w czasie robót (np. żuraw wieżowy, który jest demontowany po zakończeniu robót montażowych).

Zagospodarowanie placu budowy nie jest więc niezmienne w czasie. Np. po zdemontowaniu żurawia wieżowego ustawia się wyciąg przyścienny do transportu robotników i materiałów do robót wykończeniowych.

Wskaźnikiem racjonalnego sporządzania planu zagospodarowania placu budowy jest obliczenie transportu poziomego na placu, wyrażone w tonometrach lub tonokilometrach. Im mniejszy jest ten wskaźnik, tym lepiej jest opracowany plan zagospodarowania placu budowy.

Elementy zagospodarowania placu budowy należy, w myśl powyższej zasady minimum transportu, sytuować w trzech zasadniczych strefach Najbliżej wznoszonego obiektu i w bezpośrednim zasięgu podnośników należy umieścić składy materiałów i elementów od razu wbudowanych (cegła, prefabrykaty itp.) oraz wytwórnie masy betonowej i zapraw wraz ze związanymi z nimi składami i magazynami. W drugiej strefie umieszcza się część warsztatową, jak warsztaty ciesielskie, zbrojarskie, kowal- sko-ślusarskie itp. Trzecią strefę zagospodarowania placu budowy stanowią budynki administracyjno-socjalne itp.