Jak już o tym była mowa, istotą procesu planowania jest podejmowanie decyzji, które tylko wtedy są racjonalne (trafne), jeśli przede wszystkim ich przygotowanie jest właściwe. To zaś zależy od uzyskania - przez podejmującego decyzję - możliwie pełnych, odpowiadających rzeczywistości i szybkich informacji . Jest to warunek niezbędny, ale niewystarczający. W następnym etapie trzeba otrzymany materiał przetworzyć oraz przeprowadzić jego analizę i w jej wyniku opracować odpowiednią ilość rozwiązań wariantowych. Rozpatrzenie wszystkich „za” i „przeciw” pozwoli dokonać wyboru tego spośród rozwiązań, którego realizacja przyniesie najwyższe efekty techniczno-ekonomiczne.

Właściwe wykorzystanie wszystkich źródeł i rezerw wymaga m.in. posługiwania się nowoczesną techniką obliczeniową oraz odpowiednimi metodami pracy w dziedzinie techniki planowania.

Jak już wspomniano, decyzje zdecentralizowane, czyli podejmowane przez niższe szczeble zarządzania, nie mogą prowadzić do realizacji celów, a także stosowania środków, które są sprzeczne z interesem ogólnogospodarczym. Dlatego też organ centralny wykorzystuje w procesie zarządzania wszelkie dostępne mu środki dla maksymalnego zbliżenia celów, realizowanych przez poszczególne podmioty gospodarujące w ramach samodzielnie podej-

Informacje nie spełniające tych wymogów są najczęściej mało wartościowe. Taka sytuacja powstać może m.in. wtedy, gdy droga przepływu informacji jest zbyt długa, ponieważ przechodzą one przez wiele szczebli zarządzania. Informacje są tym więcej skażone tzw. „szumami informacyjnymi”, im więcej jest szczebli w strukturze organizacyjnej układu. Toteż zmierza się do spłaszczania struktur organizacyjnych, a więc zmniejszania liczby szczebli zarządzania. Taki kierunek doskonalenia struktury organizacyjnej realizuje się zarówno w administracji gospodarczej, jak w administracji państwowej, np. przyjęta w ostatniej reformie struktura: gmina - województwo - centrala. mowanych decyzji gospodarczych, do celów ustalonych przez władze centralne z punktu widzenia interesów ogólnogospodarczych. W tyra celu wykorzystuje się przede wszystkim zespół instrumentów ekonomiczno-finansowych, które spełniają rolę uzupełniającą w stosunku do wydawanych przez jednostki nadrzędne poleceń i dyrektyw, nazywanych instrumentami administracyjnymi (nakazami).