W celu osiągnięcia optymalnej struktury działowogałęzio- wej i technicznej inwestycji oraz wysokiej ich efektywności niezbędny jest zespół prac studialnych, stanowiących treść programowania inwestycyjnego. W szczególności programowanie działalności inwestycyjnej obejmuje badanie i ustalenie potrzeb inwestycyjnych na tle ogólnych założeń społeczno-gospodarczego rozwoju kraju, W tej fazie działalności inwestycyjnej następuje także określenie sposobów uzyskania zakładanych efektów, jak również rodzajów inwestycji oraz niezbędnych nakładów rzeczowych i finansowych.

Programy inwestycyjne można podzielić na dwie grupy: obejmującą problematykę gałęzi lub regionu (województwo, makroregion) lub konkretne przedsięwzięcie inwestycyjne. Dają one odpowiedź na pytanie, co należy uzyskać i w jakim czasie.

W obu wypadkach, tzn, w programie pierwszej i drugiej grupy, problematyka ujmowana jest z reguły wariantowo, przy czym punktem wyjścia jest ocena istniejących zdolności produkcyjnych (usługowych) oraz ocena ich wykorzystania. Przy ocenie wydajności aparatu wytwórczego uwzględnia się wszystkie możliwości zwiększenia jego wydajności i efektywności przez szeroko rozumiane zabiegi innowacyjne. Dopiero gdy wykorzystane zostały wszystkie możliwości w tej mierze i mimo to występuje niedobór w stosunku do przyszłych zadań produkcyjnych (usługowych), zachodzi konieczność podjęcia i zrealizowania nowej inwestycji.

W programowaniu muszą ponadto być uwzględnione takie m. in. zagadnienia, jak koordynacja branżowa inwestycji, sprawowana przez tzw. zjednoczenia wiodące, przestrzenne rozmieszczenie potrzeb oraz źródeł i dróg ich pokrycia, zadania w dziedzinie handlu zagranicznego, koordynacja w ramach RWPG itp.