W zakresie problematyki programowania w skali regionu, co wiąże się z tzw. terenową koordynacją inwestycji, sprawowaną przez organy władzy terenowej, wchodzą m.in. takie zagadnienia: koncentracja sił wytwórczych w danym regionie, zapewnienie źródeł surowcowych oraz wykwalifikowanej siły roboczej, wpływ inwestycji na środowisko ludzkie, potrzeby w zakresie inwestycji towarzyszących (budownictwo komunalne, mieszkaniowe).

Wiele problemów specyficznych wymaga rozwiązania w ramach programów poszczególnych gałęzi bądź przemysłów. Spośród tego typu problemów można wymienić bogatą problematykę tempa oraz kierunków postępu technicznego i nowoczesności technologii produkcji. Dotyczy to zwłaszcza przemysłów, które są nośnikami postępu - przemysłu elektromaszynowego czy chemicznego.

Potrzeba planowania makroregionalnego, obejmującego większe terytorium niż województwo, jest następstwem przeprowadzonej w 1975 r. reformy administracji terenowej. W jej wyniku nastąpiło zwiększenie liczby jednostek szczebla wojewódzkiego z 17 do 49, co wymaga przestrzegania zgodności rozwoju tych jednostek z ogólną strategią polityki przestrzennej państwa. Zwiększa to liczbę problemów, które nie mogą być prawidłowo rozwiązywane przez poszczególne województwa.

Etap programowania kończy się zazwyczaj zatwierdzeniem programu rozwoju danego układu gospodarczego (gałęzi, branży, regionu). Częścią składową tego programu jest program inwestycyjny, który stanowi podstawę do zaprogramowania konkretnych przedsięwzięć inwestycyjnych. W tej fazie podejmowana jest decyzja o lokalizacji inwestycji.