Dlatego też o taki wskaźnik syntetyczny chodzi, aby obejmował możliwie największą liczbę elementów w celu uzyskania bardziej jednoznacznej oceny efektywności inwestycji. Należy jednak od razu podkreślić, że wskaźnik ten nie wyczerpuje analizy. Stwierdzenie to prowadzi do wniosku, że wszystkie formy rachunku (wskaźniki techniczno-ekonomiczne, cząstkowe wskaźniki ekonomiczne i wskaźnik syntetyczny) nie wykluczają się wzajemnie, lecz uzupełniają. Oczywiście wskaźnik syntetyczny zajmuje tu pozycję kluczową.

Wzór syntetyczny ma na celu scharakteryzowanie za pomocą jednego wskaźnika wpływu różnych (i nierzadko przeciwstawnych) czynników wpływających na efektywność analizowanych przedsięwzięć inwestycyjnych. Chodzi przede wszystkim o poziom kosztów eksploatacji badanych obiektów i nakładów inwestycyjnych, okres budowy i eksploatacji inwestycji itp.

Sposób wprowadzenia wzoru syntetycznego można przedstawić następująco. Na wstępie rozważa się przypadki dające się ująć w proste wzory, charakteryzujące efektywność inwestycji, np.

Wiadomo, że okresy eksploatacji (funkcjonowania) poszczególnych obiektów są różne, z których jeden, np. elektrownia wodna, może być eksploatowany kilkakrotnie dłużej niż drugi, np. elektrownia cieplna. gdzie: E - wskaźnik efektywności inwestycji,

I - nakłady inwestycyjne bezpośrednie i towarzyszące, K - roczne, stałe w całym okresie eksploatacji koszty produkcji,

P - roczny, stały w całym okresie eksploatacji, efekt użytkowy inwestycji, wyrażony w jednostkach naturalnych, umownych lub wartościowo w cenach krajowych, a przy obliczaniu wskaźnika efektywności dewizowej (dotyczy produkcji wyeksportowanej) - w cenach dewizowych.