Zysk przedsiębiorstwa należącego do pierwszej grupy (do tej grupy należy w chwili obecnej większa część przedsiębiorstw budowlano-montażowych) w pierwszej kolejności podlega podziałowi na następujące cele:
- 1) oprocentowanie środków trw7ałych,
- 2) spłatę kredytu zaciągniętego na inwestycje,
- 3) wpłatę na fundusz efektów wdrożeniowych lub na inne cele, jeżeli obowiązujące przepisy przewidują dokonywanie takich odpisów,
W jednostkach inicjujących, podobnie jak w przedsiębiorstwach działających na zasadach „starego” systemu ekonomiczno-finansowego, zysk stanowi końcowy element podziału akumulacji finansowej, która zmniejszona m.in. o narzuty na fundusz płac od sumy należnych pracownikom wynagrodzeń i oprocentowanie funduszu statutowego w środkach trwałych, a zwiększona m.in. o dotacje przedmiotowe - stanowi wynik finansowy brutto.
Tę część funduszów przedsiębiorstwa określa się też mianem funduszów własnych. Pozostałe pokrycie środków przedsiębiorstwa, stanowiące jego zobowiązania (głównie z tytułu zaciągniętych kredytów bankowych, nie- pokrytych zobowiązań za dostawy materiałów itp.) określa się mianem fundusze obce. W stosunku do zobowiązań istnieje obowiązek ich spłaty w ustalonych terminach (zob. tab. 14-3 na str. 329).
Część środków gospodarczych w postaci zasobów środków trwałych oraz określonego zapasu środków obrotowych jest trwale związana z przedsiębiorstwem. Nie może więc być wycofana z przedsiębiorstwa bez zahamowania jego działalności. Pozostała część jego środków ma charakter zmienny, po prostu zależy od przejściowych, zmiennych potrzeb przedsiębiorstwa w zakresie zaopatrzenia, produkcji, sprzedaży itp.
Jak wiadomo, przedsiębiorstwo państwowe jest jednostką ekonomicznie wyodrębnioną w następstwie wyposażenia go - z ogólnospołecznych zasobów - w odpowiednie środki. Zasilanie w środki działania może przybrać dwojaką formę: przydziału rzeczowego oraz przydziału środków pieniężnych potrzebnych na zakup środków pracy i przedmiotów pracy oraz innych zapasów niezbędnych do podjęcia działalności gospodarczej. W tym drugim przypadku w grę mogą wchodzić trzy formy zasilania w środki pieniężne:
Drugą, obok inkasa, podstawową formą rozliczeń jest polecenie przelewu. Przy tej formie płatnik wydaje bankowi dyspozycję obciążenia jego rachunku określoną kwotą i uznania nią rachunku dostawcy (zapisania na jego dobro kwoty określonej w poleceniu przelewu). Bank obciąża rachunek dłużnika najpóźniej w następnym dniu roboczym po przyjęciu polecenia przelewu,
Jak już wyjaśniono, obrót bezgotówkowy jest podstawową formą rozliczeń pieniężnych jednostek gospodarki uspołecznionej, organizacji gospodarczych, instytucji i urzędów. Szeroki zakres obrotu bezgotówkowego stwarza dogodne warunki dla kierowania całością obiegu pieniężnego oraz ułatwia regulowanie tego obiegu. Obrót bezgotówkowy przyczynia się do oszczędności w produkcji znaków pieniężnych i zmniejszenia kosztów obiegu oraz zapewnia większe bezpieczeństwo obrotu.