Przez unifikację produkcji rozumie się proces uzasadnionego ograniczania różnorodności rozwiązań i konstrukcji wyrobów służących do spełniania identycznych lub zbliżonych funkcji w celu wydłużenia serii produkcyjnych tych wyrobów bądź usprawnienie procesów kooperacji oraz zaopatrzenia.
Typizacja jest ujednoliceniem i uproszczeniem formy konstrukcji, polegającym na tworzeniu obiektów przemysłowych, mieszkalnych i innych z wielokrotnie powtarzalnych elementów prefabrykowanych. W zasadzie może ona iść w dwóch kierunkach:
- projektowania i realizacji budynków typowych,
- produkcji znormalizowanych elementów, z których mogą powstać budynki o różnorodnych układach.
Zgodnie z podaną wyżej definicją kierunki rozwoju technicznego w dziedzinie produkcji budowlanej charakteryzują się dążeniem do coraz szerszego wdrażania przemysłowych metod, realizacji produkcji budowlanej drogą:
- wszechstronnej mechanizacji prac wykonywanych dotychczas ręcznie, dotyczy to zwłaszcza robót ciężkich i pracochłonnych,
Za postęp techniczny w produkcji uważa się taki rozwój, który przynosi uchwytne oszczędności pracy żywej lub uprzedmiotowionej (albo łącznie jednej i drugiej) w stosunku do stanu poprzedniego. Nowe środki produkcji i nowe metody pracy powinny przynieść: zwiększenie wydajności pracy, poprawę jakości produkcji, obniżenie kosztów produkcji.
Zdolność produkcyjna nie jest wielkością stałą i ulega zarówno podwyższeniu, jak i zmniejszeniu zależy ona od wielu czynników. Najogólniej możemy powiedzieć, że wpływają na to następujące czynniki:
- zainstalowane maszyny i urządzenia, ich charakterystyki oraz wielkość powierzchni produkcyjnej,
- optymalne normy techniczne, odpowiadające nowoczesnej technologii produkcji, możliwe do osiągnięcia na posiadanych urządzeniach,
W zależności od charakteru urządzeń zaplecze techniczne dzieli się na zaplecze stałe (okres eksploatacji ponad 10 lat) i zaplecze tymczasowe (okres eksploatacji do 10 lat).
W miarę zwiększania stopnia uprzemysłowienia budownictwa zaplecze techniczne wykazuje stałą tendencję rozwojową, gdyż coraz więcej procesów roboczych zamiast na budowie wykonuje się w zakładach zaplecza technicznego.
Do produkcji podstawowej zalicza się całość prac od momentu rozpoczęcia do momentu zakończenia robót. A zatem w zakresie robót związanych z inwestycjami wchodzą do nich roboty przygotowawcze oraz związane z zagospodarowaniem terenu, roboty właściwe polegające na wznoszeniu obiektów, ich przebudowie itp., roboty końcowe dotyczące uprzątnięcia terenu i przekazania obiektu (roboty) zamawiającemu.
W zależności od charakteru i profilu produkcyjnego przedsiębiorstwa w zakres jego produkcji podstawowej mogą wchodzić:
- roboty w zakresie budownictwa ogólnego, wśród których decydujące znaczenie ma wznoszenie budynków mieszkalnych, szkolnych, szpitalnych, administracyjnych, handlowych itp.
- roboty związane z wznoszeniem budynków typu przemysłowego: hale produkcyjne oraz różnego rodzaju budowle przemysłowe, energetyczne itp.,
Usługi produkcyjne wykonywane są w zasadzie wyłącznie dla potrzeb produkcji własnej na danym placu budowy oraz dla innych wykonawców, występujących w charakterze jednostek kooperujących (podwykonawców) na danym placu budowy.
Przez unifikację produkcji rozumie się proces uzasadnionego ograniczania różnorodności rozwiązań i konstrukcji wyrobów służących do spełniania identycznych lub zbliżonych funkcji w celu wydłużenia serii produkcyjnych tych wyrobów bądź usprawnienie procesów kooperacji oraz zaopatrzenia.
Typizacja jest ujednoliceniem i uproszczeniem formy konstrukcji, polegającym na tworzeniu obiektów przemysłowych, mieszkalnych i innych z wielokrotnie powtarzalnych elementów prefabrykowanych. W zasadzie może ona iść w dwóch kierunkach:
Zgodnie z podaną wyżej definicją kierunki rozwoju technicznego w dziedzinie produkcji budowlanej charakteryzują się dążeniem do coraz szerszego wdrażania przemysłowych metod, realizacji produkcji budowlanej drogą:
Za postęp techniczny w produkcji uważa się taki rozwój, który przynosi uchwytne oszczędności pracy żywej lub uprzedmiotowionej (albo łącznie jednej i drugiej) w stosunku do stanu poprzedniego. Nowe środki produkcji i nowe metody pracy powinny przynieść: zwiększenie wydajności pracy, poprawę jakości produkcji, obniżenie kosztów produkcji.
W zależności od charakteru urządzeń zaplecze techniczne dzieli się na zaplecze stałe (okres eksploatacji ponad 10 lat) i zaplecze tymczasowe (okres eksploatacji do 10 lat).
Czynnikiem decydującym w produkcji budowlanej jest harmonijny rozwój związanego z nim zaplecza. Rozróżnia się następujące rodzaje zaplecza:
Do produkcji podstawowej zalicza się całość prac od momentu rozpoczęcia do momentu zakończenia robót. A zatem w zakresie robót związanych z inwestycjami wchodzą do nich roboty przygotowawcze oraz związane z zagospodarowaniem terenu, roboty właściwe polegające na wznoszeniu obiektów, ich przebudowie itp., roboty końcowe dotyczące uprzątnięcia terenu i przekazania obiektu (roboty) zamawiającemu.
W zależności od charakteru i profilu produkcyjnego przedsiębiorstwa w zakres jego produkcji podstawowej mogą wchodzić:
Usługi produkcyjne wykonywane są w zasadzie wyłącznie dla potrzeb produkcji własnej na danym placu budowy oraz dla innych wykonawców, występujących w charakterze jednostek kooperujących (podwykonawców) na danym placu budowy.