Przez unifikację produkcji rozumie się proces uzasadnionego ograniczania różnorodności rozwiązań i konstrukcji wyrobów służących do spełniania identycznych lub zbliżonych funkcji w celu wydłużenia serii produkcyjnych tych wyrobów bądź usprawnienie procesów kooperacji oraz zaopatrzenia.

Typizacja jest ujednoliceniem i uproszczeniem formy konstrukcji, polegającym na tworzeniu obiektów przemysłowych, mieszkalnych i innych z wielokrotnie powtarzalnych elementów prefabrykowanych. W zasadzie może ona iść w dwóch kierunkach:

- projektowania i realizacji budynków typowych,

- produkcji znormalizowanych elementów, z których mogą powstać budynki o różnorodnych układach.

Zgodnie z podaną wyżej definicją kierunki rozwoju technicznego w dziedzinie produkcji budowlanej charakteryzują się dążeniem do coraz szerszego wdrażania przemysłowych metod, realizacji produkcji budowlanej drogą:

- wszechstronnej mechanizacji prac wykonywanych dotychczas ręcznie, dotyczy to zwłaszcza robót ciężkich i pracochłonnych,

Za postęp techniczny w produkcji uważa się taki rozwój, który przynosi uchwytne oszczędności pracy żywej lub uprzedmiotowionej (albo łącznie jednej i drugiej) w stosunku do stanu poprzedniego. Nowe środki produkcji i nowe metody pracy powinny przynieść: zwiększenie wydajności pracy, poprawę jakości produkcji, obniżenie kosztów produkcji.

Zdolność produkcyjna nie jest wielkością stałą i ulega zarówno podwyższeniu, jak i zmniejszeniu zależy ona od wielu czynników. Najogólniej możemy powiedzieć, że wpływają na to następujące czynniki:

- zainstalowane maszyny i urządzenia, ich charakterystyki oraz wielkość powierzchni produkcyjnej,

- optymalne normy techniczne, odpowiadające nowoczesnej technologii produkcji, możliwe do osiągnięcia na posiadanych urządzeniach,

W zależności od charakteru urządzeń zaplecze techniczne dzieli się na zaplecze stałe (okres eksploatacji ponad 10 lat) i zaplecze tymczasowe (okres eksploatacji do 10 lat).

W miarę zwiększania stopnia uprzemysłowienia budownictwa zaplecze techniczne wykazuje stałą tendencję rozwojową, gdyż coraz więcej procesów roboczych zamiast na budowie wykonuje się w zakładach zaplecza technicznego.

Czynnikiem decydującym w produkcji budowlanej jest harmonijny rozwój związanego z nim zaplecza. Rozróżnia się następujące rodzaje zaplecza:

- produkcyjne i usługowe,

- socjalno-bytowe.

Do produkcji podstawowej zalicza się całość prac od momentu rozpoczęcia do momentu zakończenia robót. A zatem w zakresie robót związanych z inwestycjami wchodzą do nich roboty przygotowawcze oraz związane z zagospodarowaniem terenu, roboty właściwe polegające na wznoszeniu obiektów, ich przebudowie itp., roboty końcowe dotyczące uprzątnięcia terenu i przekazania obiektu (roboty) zamawiającemu.

W zależności od charakteru i profilu produkcyjnego przedsiębiorstwa w zakres jego produkcji podstawowej mogą wchodzić:

- roboty w zakresie budownictwa ogólnego, wśród których decydujące znaczenie ma wznoszenie budynków mieszkalnych, szkolnych, szpitalnych, administracyjnych, handlowych itp.

- roboty związane z wznoszeniem budynków typu przemysłowego: hale produkcyjne oraz różnego rodzaju budowle przemysłowe, energetyczne itp.,

Usługi produkcyjne wykonywane są w zasadzie wyłącznie dla potrzeb produkcji własnej na danym placu budowy oraz dla innych wykonawców, występujących w charakterze jednostek kooperujących (podwykonawców) na danym placu budowy.

Pages