Cement na plac budowy jest obecnie coraz powszechniej dostarczany luzem, specjalnymi samochodami zaopatrzonymi w zbiorniki na cement. Napełnienie zbiorników samochodowych odbywa się w cementowni za pomocą specjalnego urządzenia.
Przeładunek cementu z cementowozów do specjalnych zasobników (silosów), zainstalowanych na budowach, odbywa się pneumatycznie za pomocą sprężarki znajdującej się na samochodzie, pod ciśnieniem 1,5-1-2,5 at.
Podstawą wyboru właściwej metody organizacji wykonania robót ziemnych jest podział ogólnej masy robót według sposobów ich wykonania. Roboty ziemne, jako najbardziej pracochłonne, powinny być w jak największym stopniu zmechanizowane. Obecnie przeciętny stopień zmechanizowania robót ziemnych w Polsce wynosi 87,5% (wg rocznika statystycznego MB i PMB za rok 1970).
Plany zagospodarowania placu budowy, wykonane zgodnie z wytycznymi podanymi w niniejszym rozdziale, przedstawiono: na rys. 18-16 dla budowy realizowanej metodami tradycyjnymi, a na rys. 18-17 dla budowy realizowanej metodą uprzemysłowioną.
W celu otrzymania danych odnośnie mocy silników zainstalowanych w poszczególnych maszynach (Ps) należy korzystać z charakterystyk technicznych tych maszyn. Zapotrzebowanie mocy na potrzeby oświetlenia (w W/100 m2) ujęto w tablicach zamieszczonych w informatorach projektanta organizacji budowy. Orientacyjnie podaje się, że zapotrzebowanie mocy do oświetlenia wewnętrznego (POU) 100 m2 powierzchni biur budowy i stołówek wynosi 600--950 W.
Wzrost uprzemysłowienia i mechanizacji produkcji budowlanej znacznie zwiększa zużycie energii elektrycznej na placach budów. Energia elektryczna zużywana jest przede wszystkim do napędu silników elektrycznych maszyn i urządzeń (np. żurawie wieżowe, betoniarki itp.). Ponadto energia elektryczna zużywana jest do oświetlenia terenu budowy, stanowisk roboczych podczas zmian nocnych, wnętrz budynków tymczasowych oraz do innych celów, jak np. spawanie, elektronagrzew itp.
Do obiektów zagospodarowania placu budowy zalicza się zarówno tymczasowe budynki administracyjne (kierownictwa budowy) oraz gospodarcze i socjalne, jak rówmież magazyny, wytwórnie oraz warsztaty.
Materiały tradycyjne (np. cegła, piasek, żwir, wapno itp.) należy składować wg zasad omawianych w przedmiocie „Materiały budowlane”. Wielkowymiarowe elementy prefabrykowane składowane są w takiej pozycji, w jakiej będą wbudowywane. Elementy ścienne składowane są pionowo, a elementy stropowe poziomo. Miejsca składowania elementów powinny być zgodne z projektem organizacji budowy. Teren, na którym składowane są elementy, powinien być wyrównany i posiadać spadki dla odprowadzania wody.
W każdym poszczególnym wypadku wielkość powierzchni składu należy sprawdzić przez rozmieszczenie na planie terenu składowania pryzm, sztapli itp., z uwzględnieniem odpowiedniego wyładunku i wydawania materiałów.
Przy projektowaniu dróg na placu budowy - zwłaszcza jeżeli budynek wznosi się metodą uprzemysłowioną - należy każdorazowo brać pod pwagę rodzaj zastosowanych środków transportowych (np. przyczepy z ciągnikami itp.).
Przy projektowaniu dróg na placu budowy należy przestrzegać zasady, aby układ tych dróg był w miarę możliwości oparty na trasach dróg stałych, które będą używane po ukończeniu budowy np. jako drogi wewnętrzne w osiedlu mieszkaniowym. Na potrzeby budowy mogą być one uzupełnione dojazdami i drogami tymczasowymi, które łącznie z siecią dróg stałych tworzą właściwy układ komunikacyjny w okresie realizacji budowy.