W związku z tym budynek o konstrukcji żelbetowej ze stropami gęstożebrowymi należy podzielić co najmniej na sześć działek. Cechą charakterystyczną wykonywania konstrukcji żelbetowej jest długa przerwa technologiczna, wynikająca z konieczności zachowania konstrukcji w deskowaniu przez okres niezbędny do stwardnienia betonu.

Ogólny czas betonowania konstrukcji (zgodnie z poznanymi wzorami dla pracy równomiernej) licząc od dnia jej zadeskcwa- nia oblicza się ze wzoru:

Na rys. 19-10, 19-11 i 19-12 podano schematy organizacyjne wykonywania monolitycznych konstrukcji betonowych i żelbe- towych. Przedstawione schematy (wg propozycji JMB) przewidują stosowanie nowoczesnego sprzętu i metod. nio z mieszalnika betonowni mieszanka betonowa podawana jest do pojemnika przenoszonego żurawiem.

Metoda wykonania robót powinna podać sposób i środki, ja kich należy użyć do transportu masy betonowej od miejsc wytwarzania do miejsc ułożenia jej w konstrukcji. Do transportu masy betonowej mogą być używane zarow.no proste środki transportowe, np. taczki, wózki dwukołowe (tzw. „japonki”) jak i maszyny oraz sprzęt transportowy, np. żurawie, wyciągi przyścienne oraz specjalne pompy do betonu i przenośniki pneumatyczne.

Planowany czas wykonania pracy wymaga odpowiedniej organizacji budowy, doboru właściwych środków i odpowiedniej wydajności maszyn, wyznaczających tempo wykonania robót. Podstawowym czynnikiem w racjonalnie opracowanej metodzie wykonywania robót betoniarskich jest zastosowanie właściwego rodzaju konstrukcji deskowania oraz rusztowania.

Szerokie rozpowszechnienie betonowych i żelbetowych konstrukcji monolitycznych tłumaczy się zarówno ich szczególnymi cechami, np. łatwością dowolnego formowania kształtu, możliwością stosowania nowych rozwiązań technologicznych (np. deskowania ślizgowe, przestrzenne i przestawne) oraz nowych rozwiązań konstrukcyjnych (sprężanie betonu). Stosowanie monolitycznych konstrukcji betonowych i żelbetonowych pozwala na uniknięcie nakładów związanych z budową zaplecza dla prefa- brykacji.

Przy podziale obiektu na działki robocze do celów projektowania organizacji robót murarskich należy kierowrać się ogólnymi zasadami, obowiązującymi w tym zakresie przy realizacji obiektów metodą pracy równomiernej. Szczególnie wielkość działek należy tak dobierać, aby miały równą (zbliżoną) pracochłonność, a przechodzenie brygad odbywało się po pełnych zmianach roboczych.

Schematy organizacji stanowisk roboczych zespołów dwójkowych i trójkowych przedstawiono na rys. 19-2a i b. Bardzo sprawmie pracuje murarz na stanowisku roboczym, które ma przy stawianym murze zupełnie wolny pas powierzchni szerokości ok: 60 cm, drugi pas przeznaczony na materiały, ułożone w najdogodniejszym dla murarza porządku oraz trzeci pas przeznaczony na dowożenie lub przenoszenie materiałów.

Skład i organizacja zespołu roboczego do wykonywania robót murarskich zależy od rodzaju i ilości wykonywanych robót. Można ogólnie przyjąć, że wszelkie bardziej skomplikowane konstrukcje murowe wykonują zespoły murarskie. Rozróżniamy zespoły murarskie dwójkowe, trójkowe i wieloosobowe.

Mimo stałego zwiększania stopnia uprzemysłowienia budownictwa rola robót murarskich w budownictwie jest nadal dość znaczna (np. w budownictwie indywidualnym). Ponadto szereg rozwiązań uprzemysłowionych wymaga jeszcze znacznego zakresu robót murarskich, do których zalicza się wykonanie np. ścianek działowych, ścian osłonowych w szkieletach prefabrykowanych itp.

Jeżeli na przykład projektujemy organizację robót ziemnych wykonywanych przy zastosowaniu koparki przedsiębiernej, musimy przede wszystkim dobrać wielkość koparki, którą charakteryzuje wielkość jej łyżki. Sprawa ta wymaga wszechstronnej analizy - przy zwiększeniu bowiem wielkości łyżki wzrośnie wydajność koparki, lecz jednocześnie wzrosną zadania transportu, jeżeli koparka ma załadować odspojony grunt na środki transportowe.

Pages