Rozmieszczenie poszczególnych elementów zagospodarowania placu budowy zależy przede wszystkim od rodzaju i liczby środków7 transportu poziomego i pionowego lub poziomo-pionowego.
Jeśli np. do podnoszenia masy betonowej projektuje się użycie specjalnego podnośnika, to wówczas betoniarki i zasobniki powinny być ustawione w jeden zespół. Magazyny piasku, żwiru i cementu powinny znajdować się obok stanowisk betoniarek.
Jeżeli materiały i elementy postanowiono podnosić żurawiem o dużym zasięgu, to składowisko należy urządzić w promieniu tego zasięgu, aby uniknąć dodatkowego transportu poziomego i aby żuraw mógł ewentualnie wyładowywać dowożone materiały.
Konstrukcje budynków tymczasowych powinny być tak projektowane, aby po spełnieniu swego zadania na jednej budowie mogły być przenoszone na inne budowy. Przechodzącą przez plac budowy stałą sieć wodociągową, kanalizacyjną oraz doprowadzoną energię elektryczną należy w maksymalnym stopniu wykorzystać do potrzeb budowy.
Plac budowy jest to wydzielony teren, przeznaczony do wykonywania czynności związanych bezpośrednio ze wznoszeniem obiektu budowlanego (lub grupy obiektów). W związku z rozwojem budownictwa uprzemysłowionego tradycyjne pojęcie placu budowy traci często swoje znaczenie, gdyż mamy wówczas do czynienia z placem przeznaczonym na montaż elementów, wykonanych poza miejscem ich wbudowania, przeważnie w wytwórniach stanowiących zaplecze produkcyjne przedsiębiorstwa (patrz rozdz. 8.3).
W projektowaniu organizacji transportu w budownictwie należy dążyć do optymalnego wykorzystania środków transportowych. Ma to bowiem zasadniczy wpływ na ekonomikę przyjętego rozwiązania transportu. Obok wykorzystania nośności środka transportowego niezmiernie ważnym elementem jest zapewnienie ciągłości pracy.
Transport w budownictwie polega na przemieszczaniu wszelkiego rodzaju materiałów i elementów budowlanych, przeznaczonych do wbudowania we wznoszony obiekt, oraz ziemi wydobywanej z wykopów. Również przemieszczanie maszyn i urządzeń oraz pracowników zalicza się do transportu budowlanego.
Harmonogram materiałów przedstawia planowane ich zużycie, dostawy i zapas w czasie trwania budowy. Podstawą opracowania tego harmonogramu jest ogólny harmonogram budowy. Harmonogram materiałów wykonuje się tylko dla materiałów podstawowych jak cegła, cement, żwir itp. Aby otrzymać przebieg projektowanego zużycia materiałów, należy dzienną ilość robót (produkcję dzienną) pomnożyć przez normę zużycia materiałów na jednostkę produkcji. Harmonogram materiałów składa się z trzech wykresów:
Na rysunku 16-7 przedstawiono wycinek ogólnego harmonogramu budowy. Część analityczna zawiera dziesięć rubryk. Opisując poszczególne roboty w rubryce 2, należy przestrzegać kolejności, w jakiej roboty te następują w procesie technologicznym. Rubryki 3-5 nie wymagają objaśnień. W rubryce 6 podajemy przyjęte średnie wydajności dzienne robotnika lub zespołu. W rubryce 7 wpisujemy potrzebną liczbę robotnikozmian.
W odróżnieniu od harmonogramu dyrektywnego, który ujmował całość przedsięwzięcia inwestycyjnego, harmonogram ogólny dotyczy konkretnego zadania inwestycyjnego.
Podstawową częścią organizacji i technologii budowy jest harmonogram dyrektywny. Daje on ogólny pogląd na przebieg realizacji inwestycji nie wykazując przy tym szeregu szczegółów, które występują dopiero w harmonogramach opracowanych bardziej szczegółowo, wykonywanych zazwyczaj w ramach projektów organizacji robót.